رضا شهابی، فعال کارگری و کارمند اخراجی شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، روز دوازدهم خردادماه در نامه‌ای از زندان اوین تهران، از اتحادیه‌های کارگری مستقل و حاضر در کنفرانس سال ۲۰۲۳ سازمان جهانی کار خواست تا «به درخواست کارگران تحت ستم و ظلم در ایران که در شرایط نابرابر با کمترین امکانات، صرفا برای زنده ماندن تلاش می‌کنند» توجه داشته باشند و «ماموران امنیتی» را که در پوشش نمایندگان کارگران ایرانی به سازمان جهانی کار می‌روند، در هیئت‌مدیره این سازمان یا کمیته‌های کارگری نپذیرند.

رضا شهابی در ابتدای این نامه به شرح آخرین وضعیت خود و سایر فعالان کارگری زندانی پرداخت و نوشت: «از سال ۱۳۸۳ یعنی از بدو بازگشایی سندیکا، من و همکارانم بارها بازداشت، اخراج، زندان، و شکنجه شده‌ایم؛ به‌خاطر مبارزات اتحادیه‌ای، مبارزه بر سردفاع از حقوق کارگران و مبارزه برای یک زیست انسانی و شرافتمندانه. با اتهام‌های واهی و پرونده‌سازی‌های دروغین تحت شدیدترین سرکوب‌ها قرار گرفتیم. نظام حاکم در کشور ما از بدو تاسیس، شمشیر را از رو بر تمام کارگران و مزدبگیران بسته و اولین کارش خارج کردن سندیکاها و تشکل‌های مستقل کارگری از قانون کار و جایگزین کردن آن‌ها با تشکل‌های دولتی، فرمایشی و انتصابی بوده است.»

این فعال کارگری که در حال تحمل حکم شش سال حبس خود در زندان اوین است، همچنین با نام بردن از داوود رضوی، حسن سعیدی، کیوان مهتدی، آنیشا اسدالهی، ریحانه انصاری‌نژاد، ژاله روحزاد، رسول بداقی، جعفر ابراهیمی، محمد حبیبی، مسعود نیکخواه، اسکندر لطفی و شعبان محمدی، خبر داد که این فعالان کارگری و فرهنگی نیز به جرم انجام فعالیت‌های قانونی و با اتهامات واهی، همچنان یا در زندان یا «در انتظار ابلاغ احکام ظالمانه» اند.

نظام جمهوری اسلامی از بدو تاسیس در سال ۱۳۵۷ همواره رویکردی سرکوبگرانه‌ علیه فعالان صنفی و کارگری اتخاذ کرده است و با بازداشت، ممنوع‌الکاری یا شکنجه، تلاش کرده است تا نمایندگان کارگران و کارمندان را از بیان خواسته‌های معیشتی و سیاسی‌شان منصرف کند.

رضا شهابی در نامه خود نوشت: «دولت و حکومت اجازه نمی‌دهند صدای اعتراض کارگران بلند شود و کارگران معترض را شناسایی و به نیروهای امنیتی یا مدیریت گزارش می‌کنند. به‌عنوان نمونه و در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، رانندگان معترض از سوی شوراهای اسلامی کار به حراست و شورای تامین استان معرفی شدند و به دستور نیروهای امنیتی در جلسات ساختگی کمیته انضباط کار، کارگران حق‌طلب و معترض را اخراج کردند که خود ما از‌جمله آن کارگران اخراجی هستیم. ما به‌دلیل تشکیل سندیکا بر اساس مقاوله نامه‌های ۹۸/۸۷ سازمان جهانی کار، حق‌خواهی، درخواست یک زندگی عادلانه و اجرای طبقه‌بندی مشاغل سخت و زیان‌آور، از کار اخراج، بازداشت و زندانی شدیم. آخرین خبر اینکه درحالی که ما بیش از یک‌سال است که در زندان به سر می‌بریم، پرونده جدیدی علیه حسن سعیدی، کیوان مهتدی و خود من گشوده شده است.»

این شهروند معترض زندانی در ادامه خطاب به حاضران در کنفرانس سال ۲۰۲۳ سازمان جهانی کار نوشت: «دوستان گرامی؛ در اجلاس شما، نمایندگان به‌ظاهر کارگری از ایران نیز شرکت دارند. آن‌ها نمایندگان کارگران ایران نیستند، چون اساسا در یک روند دموکراتیک و به دور از اجبار و رعب و ترس انتخاب نشده‌اند. این افراد فقط به‌خاطر منافع خود و برای استفاده از امتیازات و رانت دولتی آن‌جا هستند و هرگز کنار کارگران نبوده‌اند، بلکه برعکس در تمام بزنگاه‌ها علیه کارگران اقدام کرده‌اند. بر هیچکس پوشیده نیست که آن‌ها ابزار و وسیله‌ای در دست کارفرما و دستگاه امنیتی حکومت هستند.»

رضا شهابی در نامه خود افزود: تورم بالای ناشی از سیاست‌های سوداگرانه و رانتی، کارگران ایرانی را در وضعیتی از ضعف قدرت خرید قرار داده است که حتی در شرایط شاغل‌بودن هم توان پرداخت بخشی از هزینه‌ها مانند اجاره‌مسکن را ندارند، اما در همان حال باز هم از ترس اخراج، زندان و شلاق خوردن باید به این «شرایط غیرانسانی» تن دهند؛ «کارگری که نه‌تنها صدایی در اجلاس‌های جهانی که به نامش برگزار می‌شوند ندارد، بلکه می‌بیند این نهاد نیز به اشغال همان بانیان شرایط اسف‌بار زندگی او درآمده است.»